अथ तस्याप्रमेयस्य तद्वनं परिपृच्छतः ।
विश्वामित्रो महातेजा व्याख्यातुमुपचक्रमे ॥ १ ॥
वर्षाणि सुबहून्येव तथा युगशतानि च ।
तपश्चरणयोगार्थमुवास सुमहातपाः ॥ २ ॥
एष पूर्वाश्रमो राम वामनस्य महात्मनः ।
सिद्धाश्रम इति ख्यातः सिद्धो ह्यत्र महातपाः ॥ ३ ॥
निर्जित्य दैवतगणान् सेन्द्रांश्च समरुद्गणान् ।
कारयामास तद्राज्यं त्रिषु लोकेषु विश्रुतः ॥ ४ ॥
बलेस्तु यजमानस्य देवाः साग्निपुरोगमाः ।
समागम्य स्वयं चैव विष्णुमूचुरिहाश्रमे ॥ ५ ॥
बलिर्वैरोचनिर्विष्णो यजते यज्ञमुत्तमम् ।
असमाप्ते क्रतौ तस्मिन् स्वकार्यमभिपद्यताम् ॥ ६ ॥
ये चैनमभिवर्तन्ते याचितार इतस्ततः ।
यच्च यत्र यथावच्च सर्वं तेभ्यः प्रयच्छति ॥ ७ ॥
स त्वं सुरहितार्थाय मायायोगमुपागतः ।
वामनत्वं गतो विष्णो कुरु कल्याणमुत्तमम् ॥ ८ ॥
एतस्मिन्नन्तरे राम कश्यपोऽग्निसमप्रभः ।
अदित्या सहितो राम दीप्यमान इवौजसा ॥ ९ ॥
देवीसहायो भगवान् दिव्यं वर्षसहस्रकम् ।
व्रतं समाप्य वरदं तुष्टाव मधुसूदनम् ॥ १० ॥
तपोमयं तपोराशिं तपोमूर्तिं तपात्मकम् ।
तपसा त्वां सुतप्तेन पश्यामि पुरुषोत्तमम् ॥ ११ ॥
शरीरे तव पश्यामि जगत्सर्वमिदं प्रभो ।
त्वमनादिरनिर्देश्यस्त्वामहं शरणं गतः ॥ १२ ॥
तमुवाच हरिः प्रीतः कश्यपं धूतकल्मषम् ।
वरं वरय भद्रं ते वरार्होऽसि मतो मम ॥ १३ ॥
तच्छ्रुत्वा वचनं तस्य मारीचः कश्यपोऽब्रवीत् ।
अदित्या देवतानां च मम चैवानुयाचतः ॥ १४ ॥
वरं वरद सुप्रीतो दातुमर्हसि सुव्रत ।
भ्राता भव यवीयांस्त्वं शक्रस्यासुरसूदन ॥ १५ ॥
शोकार्त्तानां तु देवानां साहाय्यं कर्तुमर्हसि ।
अयं सिद्धाश्रमो नाम प्रसादात्ते भविष्यति ॥ १६ ॥
सिद्धे कर्म्मणि देवेश उत्तिष्ठ भगवन्नितः ।
अथ विष्णुर्महातेजा अदित्यां समजायत ॥ १७ ॥
वामनं रूपमास्थाय वैरोचनिमुपागमत् ।
त्रीन् क्रमानथ भिक्षित्वा प्रतिगृह्य च मानदः ॥ १८ ॥
आक्रम्य लोकाँल्लोकात्मा सर्वलोकहिते रतः ।
महेन्द्राय पुनः प्रादान्नियम्य बलिमोजसा ॥ १९ ॥
त्रैलोक्यं स महातेजाश्चक्रे शक्रवशं पुनः ।
तेनैव पूर्वमाक्रान्त आश्रमः श्रमनाशनः ॥ २० ॥
मया तु भक्त्या तस्यैष वामनस्योपभुज्यते ।
एतमाश्रममायान्ति राक्षसा विघ्नकारिणः ॥ २१ ॥
अत्रैव पुरुषव्याघ्र हन्तव्या दुष्टचारिणः ।
अद्य गच्छामहे राम सिद्धाश्रममनुत्तमम् ॥ २२ ॥
तदाश्रमपदं तात तवाप्येतद्यथा मम ।
प्रविशन्नाश्रमपदं व्यरोचत महामुनिः ॥ २३ ॥
शशीव गतनीहारः पुनर्वसुसमन्वितः ।
तं दृष्ट्वा मुनयः सर्वे सिद्धाश्रमनिवासिनः ॥ २४ ॥
उत्पत्योत्पत्य सहसा विश्वामित्रमपूजयन् ।
यथार्हं चक्रिरे पूजां विश्वामित्राय धीमते ॥ २५ ॥
तथैव राजपुत्राभ्यामकुर्वन्नतिथिक्रियाम् ।
मुहूर्तमिव विश्रान्तौ राजपुत्रावरिन्दमौ ॥ २६ ॥
प्राञ्जली मुनिशार्दूलमूचतू रघुनन्दनौ ।
अद्यैव दीक्षां प्रविश भद्रं ते मुनिपुङ्गव ॥ २७ ॥
सिद्धाश्रमोऽयं सिद्धः स्यात् सत्यमस्तु वचस्तव ।
एवमुक्तो महातेजा विश्वामित्रो महामुनिः ॥ २८ ॥
प्रविवेश ततो दीक्षां नियतो नियतेन्द्रियः ।
कुमारावपि तां रात्रिमुषित्वा सुसमाहितौ ॥ २९ ॥
प्रभातकाले चोत्थाय पूर्वां सन्ध्यामुपास्य च ।
स्पृष्टोदकौ शुची जप्यं समाप्य नियमेन च ॥ ३० ॥
हुताग्निहोत्रमासीनं विश्वामित्रमवन्दताम् ॥ ३१ ॥