एतत्तु वचनं श्रुत्वा सीता रामस्य दुःखिता ।
प्रसक्ता श्रुमुखी मन्दमिदं वचनमब्रवीत् ॥ १ ॥
ये त्वया कीर्त्तिता दोषा वने वस्तव्यतां प्रति ।
गुणानित्येव तान् विद्धि तव स्नेहपुरस्कृतान् ॥ २ ॥
मृगाः सिंहा गजाश्चैव शार्दूलाः शरभास्तथा ।
पक्षिणः सृमराश्चैव ये चान्ये वनचारिणः ॥ ३ ॥
अदृष्टपूर्वरूपत्वात् सर्वे ते तव राघव ।
रूपं दृष्ट्वापसर्पेयुर्भये सर्वे हि बिभ्यति ॥ ४ ॥
त्वया च सह गन्तव्यं मया गुरुजनाज्ञया ।
त्वद्वियोगेन मे राम त्यक्तव्यमिह जीवितम् ॥ ५ ॥
न च मां त्वत्समीपस्थामपि शक्नोति राघव ।
सुराणामीश्वरः शक्रः प्रधर्षयितुमोजसा ॥ ६ ॥
पतिहीना तु या नारी न सा शक्ष्यति जीवितुम् ।
काममेवंविधं राम त्वया मम विदर्शितम् ॥ ७ ॥
अथ चापि महाप्राज्ञ ब्राह्मणानां मया श्रुतम् ।
पुरा पितृगृहे सत्यं वस्तव्यं किल मे वने ॥ ८ ॥
लक्षणिभ्यो द्विजातिभ्यः श्रुत्वाहं वचनं पुरा ।
वनवासकृतोत्साहा नित्यमेव महाबल ॥ ९ ॥
आदेशो वनवासस्य प्राप्तव्यस्स मया किल ।
सा त्वया सह तत्राहं यास्यामि प्रिय नान्यथा ॥ १० ॥
कृतादेशा भविष्यामि गमिष्यामि सह त्वया ।
कालश्चायं समुत्पन्नः सत्यवाग् भवतु द्विजः ॥ ११ ॥
वनवासे हि जानामि दुःखानि बहुधा किल ।
प्राप्यन्ते नियतं वीर पुरुषैरकृतात्मभिः ॥ १२ ॥
कन्यया च पितुर्गेहे वनवासः श्रुतो मया ।
भिक्षिण्याः साधुवृत्ताया मम मातुरिहाग्रतः ॥ १३ ॥
प्रसादितश्च वै पूर्वं त्वं वै बहुविधं प्रभो ।
गमनं वनवासस्य काङ्क्षितं हि सह त्वया ॥ १४ ॥
कृतक्षणाहं भद्रते गमनं प्रति राघव ।
वनवासस्य शूरस्य चर्या हि मम रोचते ॥ १५ ॥
शुद्धात्मन् प्रेमभावाद्धि भविष्यामि विकल्मषा ।
भर्त्तारमनुगच्छन्ती भर्त्ता हि मम दैवतम् ॥ १६ ॥
प्रेत्यभावेऽपि कल्याणः सङ्गमो मे सह त्वया ।
इह लोके च पितृभिर्या स्त्री यस्य महामते ॥ १७ ॥
अदृभिर्दत्त स्वधर्मेण प्रेत्यभावेपि तस्य सा ।
एवमस्मात् स्वकां नारीं सुवृत्तां हि पतिव्रताम् ॥ १८ ॥
नाभिरोच्यसे नेतुं त्वं मां केनेह हेतुना ।
भक्तां पतिव्रतां दीनां मां समां सुखदुःखयोः ॥ १९ ॥
नेतुमर्हसि काकुत्स्थ समानसुखदुःखिनीम् ।
यदि मां दुःखिता मेवं वनं नेतुं न चेच्छसि ॥ २० ॥
विषमग्निं जलं वाहमास्थास्ये मृत्युकारणात् ।
एवं बहुविधं तं सा याचते गमनं प्रति ॥ २१ ॥
नानुमेने महाबाहुस्तां नेतुं विजनं वनम् ।
एवमुक्ता तु सा चिन्तां मैथिली समुपागता ॥ २२ ॥
स्नापयन्तीव गामुष्णैरश्रुभिर्नयनच्युतैः ।
चिन्तयन्तीं तथा तां तु निवर्त्तयितुमात्मवान् ॥ २३ ॥
ताम्रोष्ठीं स तदा सीतां काकुत्स्थो बह्वसान्त्वयत् ॥ २४ ॥