आश्रमं प्रतियाते तु खरे खरपराक्रमे ।
तानेवोत्पातिकान् रामः सह भ्रात्रा ददर्श ह ॥ १ ॥
तानुत्पातान् महाघोरानुत्थितान् रोमहर्षणान् ।
प्रजानामहितान् दृष्ट्वा वाक्यं लक्ष्मणमब्रवीत् ॥ २ ॥
इमान् पश्य महाबाहो सर्वभूतापहारिणः ।
समुत्थितान् महोत्पातान् संहर्तुं सर्वराक्षसान् ॥ ३ ॥
अमी रुधिरधारास्तु विसृजन्तः खरस्वनान् ।
व्योम्निमेघा विवर्तन्ते परुषा गर्दभारुणाः ॥ ४ ॥
सधूमाश्च शराः सर्वे मम युद्धाभिनन्दिनः ।
रुक्मपृष्ठानि चापानि विवेष्टन्ते च लक्ष्मण ॥ ५ ॥
यादृशा इह कूजन्ति पक्षिणो वनचारिणः ।
अग्रतो नो भयं प्राप्तं संशयो जीवितस्य च ॥ ६ ॥
अयमाख्यानि मे बाहुः स्फुरमाणो मुहुर्मुहुः ।
सन्निकर्षे तु नः शूर जयं शत्रोः पराजयम् ॥ ७ ॥
सप्रभं च प्रसन्नं च तव वक्त्रं हि लक्ष्यते ।
उद्यतानां हि युद्धार्थं येषां भवति लक्ष्मण ॥ ८ ॥
निष्प्रभं वदनं तेषां भवत्यायुः परिक्षयः ।
रक्षसां नर्दतां घोरः श्रूयते च महाध्वनिः ॥ ९ ॥
आहतानां च भेरीणां राक्षसैः क्रूरकर्मभिः ।
आनागतविधानं तु कर्तव्यं शुभमिच्छता ॥ १० ॥
आपदं शङ्कमानेन पुरुषेण विपश्चिता ।
तस्माद्गृहीत्वा वैदेहीं शरपाणिर्धनुर्धरः ॥ ११ ॥
गुहामाश्रय शैलस्य दुर्गां पादपसङ्कुलाम् ।
प्रतिकूलितुमिच्छामि नहि वाक्यमिदं त्वया ॥ १२ ॥
शापितो मम पादाभ्यां गम्यतां वत्स मा चिरम् ।
त्वं हि शूरश्च बलवान् हन्यां ह्येतान्न संशयः ॥ १३ ॥
स्वयं तु हन्तुमिच्छामि सर्वानेव निशाचरान् ।
एवमुक्तस्तु रामेण लक्ष्मणः सह सीतया ॥ १४ ॥
शरानादाय चापं च गुहां दुर्गां समाश्रयत् ।
तस्मिन् प्रविष्टे तु गुहां लक्ष्मणे सह सीतया ॥ १५ ॥
हन्त निर्युक्तमित्युक्त्वा रामः कवचमाविशत् ।
स तेनाग्निनिकाशेन कवचेन विभूषितः ॥ १६ ॥
बभूव रामस्तिमिरे विधूमोऽग्निरिवोत्थितः ।
स चापमुद्यम्य महच्छरानादाय वीर्यवान् ॥ १७ ॥
बभूवावस्थितस्तत्रज्यास्वनैः पूरयन् दिशः ।
ततो देवाः सगन्धर्वाः सिद्धाश्च सह चारणैः ॥ १८ ॥
समेयुश्च महात्मानो युद्धदर्शनकाङ्क्षिणः ।
ऋषयश्च महात्मानो लोके ब्रह्मर्षिसत्तमाः ॥ १९ ॥
समेत्य चोचुः सहिता अन्योन्यं पुण्यकर्मणः ।
स्वस्ति गोब्राह्मणेभ्योऽस्तु लोकानां येऽभिसङ्गताः ॥ २० ॥
जयतां राघवो युद्धे पौलस्त्यान् रजनीचरान् ।
चक्रहस्तो यथा युद्धे सर्वानसुरपुङ्गवान् ॥ २१ ॥
एवमुक्त्वा पुनः प्रोचुरालोक्य च परस्परम् ।
चतुर्दश सहस्त्राणि रक्षसां भीमकर्मणाम् ॥ २२ ॥
एकश्च रामो धर्मात्मा कथं युद्धं भविष्यति ।
इति राजर्षयः सिद्धाः सगणाश्च द्विजर्षभाः ॥ २३ ॥
जातकौतूहलास्तस्थुर्विमानस्थाश्च देवताः ।
आविष्टं तेजसा रामं सङ्ग्रामशिरसि स्थितम् ॥ २४ ॥
दृष्ट्वा सर्वाणि भूतानि भयाद्विव्यथिरे तदा ।
रूपमप्रतिमं तस्य रामस्याक्लिष्टकर्मणः ॥ २५ ॥
बभूव रूपं क्रुद्धस्य रुद्रस्येव पिनाकिनः ।
ततो गम्भीरनिर्ह्रादं घोरवर्मायुधध्वजम् ॥ २६ ॥
अनीकं यातुधानानां समन्तात्प्रत्यदृश्यत ।
सिंहनादं विसृजतामन्योन्यमभिगर्जताम् ॥ २७ ॥
चापानि विस्फारयतां जृम्भतां चाप्यभीक्ष्णशः ।
विप्रघुष्टस्वनानां च दुन्दुभींश्चापि निघ्नताम् ॥ २८ ॥
तेषां सुतुमुलः शब्दः पूरयामास तद्वनम् ।
तेन शब्देन वित्रस्ताः श्वापदा वनचारिणः ॥ २९ ॥
दुद्रुवुर्यत्र निःशब्दं पृष्ठतो न व्यलोकयन् ।
तत्त्वनीकं महावेगं रामं समुपसर्पत ॥ ३० ॥
धृतनानाप्रहरणं गम्भीरं सागरोपमम् ।
रामोऽपि चारयन् चक्षुः सर्वतो रणपण्डितः ॥ ३१ ॥
ददर्श खरसैन्यं तद्युद्धाभिमुखमुत्थितम् ।
वितत्य च धनुर्भीमं तूण्योश्चोद्धृत्य सायकान् ॥ ३२ ॥
क्रोधमाहारयत्तीव्रं वधार्थं सर्वरक्षसाम् ।
दुष्प्रेक्षः सोभवत् क्रुद्धो युगान्ताग्निरिव ज्वलन् ॥ ३३ ॥
तं दृष्ट्वा तेजसाविष्टं प्राद्रवन्वनदेवताः ।
तस्य क्रुद्धस्य रूपं तु रामस्य ददृशे तदा ॥ ३४ ॥
दक्षस्येव क्रतुं हन्तुमुद्यतस्य पिनाकिनः ।
आविष्टं तेजसा रामं सङ्ग्रामशिरसि स्थितम् ॥ ३५ ॥
दृष्ट्वा सर्वाणि भूतानि भयार्तानि प्रदुद्रुवुः ।
तत्कार्मुकैराभरणैर्ध्वजैश्च तैर्वर्मभिश्चाग्निसमानवर्णैः ॥ ३६ ॥
बभूव सैन्यं पिशिताशनानां सूर्योदये नीलमिवाभ्रवृन्दम् ॥ ३७ ॥