सा तथोक्ता तु वैदेही निर्भया शोककर्शितता ।
तृणमन्तरतः कृत्वा रावणं प्रत्यभाषत ॥ १ ॥
राजा दशरथो नाम धर्मसेतुरिवाचलः ।
सत्यसन्धः परिज्ञातो यस्य पुत्रः स राघवः ॥ २ ॥
रामो नाम स धर्मात्मा त्रिषु लोकेषु विश्रुतः ।
दीर्घबाहुर्विशालाक्षो दैवतं हि पतिर्मम ॥ ३ ॥
इक्ष्वाकूणां कुले जातः सिंहस्कन्धो महाद्युतिः ।
लक्ष्मणेन सह भ्रात्रा यस्ते प्राणान् हरिष्यति ॥ ४ ॥
प्रत्यक्षं यद्यहं तस्य त्वया स्यां धर्षिता बलात् ।
शयिता त्वं हतः सङ्ख्ये जनस्थाने यथा खरः ॥ ५ ॥
य एते राक्षसाः प्रोक्ता घोररूपा महाबलाः ।
राघवे निर्विषाः सर्वे सुपर्णे पन्नगा यथा ॥ ६ ॥
तस्य ज्याविप्रमुक्तास्ते शराः काञ्चनभूषणाः ।
शरीरं विधमिष्यन्ति गङ्गा कूलमिवोर्मयः ॥ ७ ॥
असुरैर्वा सुरैर्वा त्वं यद्यवध्योऽसि रावण ।
उत्पाद्य सुमहद्वैरं जीवंस्तस्य न मोक्ष्यसे ॥ ८ ॥
स ते जीवितशेषस्य राघवोन्तकरो बली ।
पशोर्यूपगतस्येव जीवितं तव दुर्लभम् ॥ ९ ॥
यदि पश्येत् स रामस्त्वां रोषदीप्तेन चक्षुषा ।
रक्षस्त्वमद्य निर्दग्धो गच्छेः सद्यः पराभवम् ॥ १० ॥
यश्चन्द्रं नभसो भूमौ पातयेन्नाशयेत वा ।
सागरं शोषयेद्वापि स सीतां मोचयेदिह ॥ ११ ॥
गतायुस्त्वं गतश्रीको गतसत्त्वो गतेन्द्रियः ।
लङ्का वैधव्यसंयुक्ता त्वत्कृतेन भविष्यति ॥ १२ ॥
न ते पापमिदं कर्म सुखोदर्कं भविष्यति ।
याऽहं नीता विनाभावं पतिपार्श्वात्त्वया वने ॥ १३ ॥
स हि दैवतसंयुक्तो मम भर्ता महाद्युतिः ।
निर्भयो वीर्यमाश्रित्य शून्यो वसति दण्डके ॥ १४ ॥
स ते दर्पं बलं वीर्यमुत्सेकं च तथाविधम् ।
अपनेष्यति गात्रेभ्यः शरवर्षेण संयुगे ॥ १५ ॥
यदा विनाशो भूतानां दृश्यते कालचोदितः ।
तदा कार्ये प्रमाद्यन्ति नराः कालवशं गताः ॥ १६ ॥
मां प्रधृष्य स ते कालः प्राप्तोऽयं राक्षसाधम ।
आत्मनो राक्षसानां च वधायान्तःपुरस्य च ॥ १७ ॥
न शक्या यज्ञमध्यस्था वेदिः स्रुग्भाण्डमण्डिता ।
द्विजातिमन्त्रपूता च चण्डालेनावमर्दितुम् ॥ १८ ॥
तथाहं धर्मनित्यस्य धर्मपत्नी पतिव्रता ।
त्वया स्प्रष्टुं न शक्याऽस्मि राक्षसाधम पापिना ॥ १९ ॥
क्रीडन्ती राजहंसेन पद्मषण्डेषु नित्यदा ।
हंसी सा तृमषण्डस्थं कथं पश्येत मदगुकम् ॥ २० ॥
नेदं शरीरं रक्ष्यं मे जीवितं वापि राक्षस ।
न तु शक्ष्याम्युपक्रोशं पृथिव्यां दातुमात्मनः ॥ २१ ॥
एवमुक्त्वा तु वैदेही क्रोधात् सुपरुषं वचः ।
रावणं मैथिली तत्र पुनर्नोवाच किञ्चन ॥ २२ ॥
सीताया वचनं श्रुत्वा परुषं रोमहर्षणम् ।
प्रत्युवाच ततः सीतां भयसन्दर्शनं वचः ॥ २३ ॥
शृणु मैथिलि मद्वाक्यं मासान् द्वादश भामिनि ।
कालेनानेन नाभ्येषि यदि मां चारुहासिनि ॥ २४ ॥
ततस्त्वां प्रातराशार्थं सूदाश्छेत्स्यन्ति लेशशः ।
इत्युक्त्वा परुषं वाक्यं रावणः शत्रुरावणः ॥ २५ ॥
राक्षसीश्च ततः क्रुद्ध इदं वचनमब्रवीत् ।
शीघ्रमेव हि राक्षस्यो विकृता घोरदर्शनाः ॥ २६ ॥
दर्पमस्या विनेष्यध्वं मांसशोणितभोजनाः ।
वचनादेव तास्तस्य सुघोरा राक्षसीगणाः ॥ २७ ॥
कृतप्राञ्जलयो भूत्वा मैथिलीं पर्यवारयन् ।
स ताः प्रोवाच राजा तु रावणो घोरदर्शनः ॥ २८ ॥
प्रचाल्य चरुणोत्कर्षैर्दारयन्निव मेदिनीम् ।
अशोकवनिकामध्ये मैथिली नीयतामियम् ॥ २९ ॥
तत्रेयं रक्ष्यतां गूढं युष्माभिः परिवारिता ।
तत्रैवान्तर्जनैर्घोरैः पुनः सान्त्वैश्च मैथिलीम् ॥ ३० ॥
आनयध्वं वशं सर्वा वन्यां गजवधूमिव ।
इति प्रतिसमादिष्टा राक्षस्यो रावणेन ताः ॥ ३१ ॥
अशोकवनिकां जग्मुर्मैथिलीं प्रतिगृह्य तु ।
सर्वकामफलैर्वृक्षैर्नानापुष्पफलैर्वृताम् ॥ ३२ ॥
सर्वकालमदैश्चापि द्विजैः समुपसेविताम् ।
सा तु शोकपरीताङ्गी मैथिली जनकात्मजा ॥ ३३ ॥
राक्षसीवशमापन्ना व्याघ्रीणां हरिणी यथा ।
शोकेन महता ग्रस्ता मैथिली जनकात्मजा ॥ ३४ ॥
न शर्म लभते भीरुः पाशबद्धा मृगी यथा ।
न विन्दते तत्र तु शर्म मैथिली विरूपनेत्राभिरतीव तर्जिता ॥ ३५ ॥
पतिं स्मरन्ती दयितं च दैवतं विचेतनाऽभूद्भयशोकपीडिता ॥ ३६ ॥