तौ कबन्धेन तं मार्गं पम्पाया दर्शितं वने ।
प्रतस्थतुर्दिशं गृह्य प्रतीचीं नृवरात्मजौ ॥ १ ॥
तौ शैलेष्वाचितानेकान् क्षौद्रकल्पफलान् द्रुमान् ।
वीक्षन्तौ जग्मतुर्द्रष्टुं सुग्रीवं रामलक्ष्मणौ ॥ २ ॥
कृत्वा च शैलपृष्ठे तु तौ वासं रामलक्ष्मणौ ।
पम्पायाः पश्चिमं तीरं राघवावुपतस्थस्तुः ॥ ३ ॥
तौ पुष्करिण्याः पम्पायास्तीरमासाद्य पश्चिमम् ।
अपश्यतां ततस्तत्र शबर्या रम्यमाश्रमम् ॥ ४ ॥
तौ तमाश्रममासाद्य द्रुमैर्बहुभिरावृतम् ।
सुरम्यमभिवीक्षन्तौ शबरीमभ्युपेयतुः ॥ ५ ॥
रामस्य पादौ जग्राह लक्ष्मणस्य च धीमतः ।
पाद्यमाचमनीयं च सर्वं प्रादाद्यथाविधि ॥ ६ ॥
तामुवाच ततो रामः श्रमणीं संशितव्रताम् ।
कच्चित्ते निर्जिता विघ्नाः कच्चिते वर्धते तपः ॥ ७ ॥
कच्चित्ते नियतः क्रोध आहारश्च तपोधने ।
कच्चित्ते नियमाः प्राप्ताः कच्चित्ते मनसः सुखम् ॥ ८ ॥
कच्चिते गुरुशुश्रूषा सफला चारुभाषिणि ।
रामेण तापसी पृष्टा सा सिद्धा सिद्धसम्मता ॥ ९ ॥
शशंस शबरी वृद्धा रामाय प्रत्युपस्थिता ।
अद्य प्राप्ता तपःसिद्धिस्तव सन्दर्शनान्मया ॥ १० ॥
अद्य मे सफलं तप्तं गुरवश्च सुपूजिताः ।
अद्य मे सफलं जन्म स्वर्गश्चैव भविष्यति ॥ ११ ॥
त्वयि देववरे राम पूजिते पुरुषर्षभ ।
चक्षुषा तव सौम्येन पूताऽस्मि रघुनन्दन ॥ १२ ॥
गमिष्याम्यक्षयान् लोकांस्त्वत्प्रसादादरिन्दम ।
चित्रकूटं त्वयि प्राप्ते विमानैरतुलप्रभैः ॥ १३ ॥
इतस्ते दिवमारूढा यानहं पर्यचारिषम् ।
तैश्चाहमुक्ता धर्मज्ञैर्महाभागैर्महर्षिभिः ॥ १४ ॥
आगमिष्यति ते रामः सुपुण्यमिममाश्रमम् ।
स ते प्रतिग्रहीतव्यः सौमित्रिसहितोऽतिथिः ॥ १५ ॥
तं च दृष्ट्वा वरान् लोकानक्षयांस्त्वं गमिष्यसि ।
मया तु विविधं वन्यं सञ्चितं पुरुषर्षभ ॥ १६ ॥
तवार्थे पुरुषव्याघ्र पम्पायास्तीरसम्भवम् ।
एवमुक्तः स धर्मात्मा शबर्या शबरीमिदम् ॥ १७ ॥
राघवः प्राह विज्ञाने तां नित्यमबहिष्कृताम् ।
दनोः सकाशात्तत्त्वेन प्रभावं ते महात्मनः ॥ १८ ॥
श्रुतं प्रत्यक्षमिच्छामि सन्द्रष्टुं यदि मन्यसे ।
एतत्तु वचनं श्रुत्वा रामवक्त्राद्विनिःसृतम् ॥ १९ ॥
शबरी दर्शयामास तावुभौ तद्वनं महत् ।
पश्य मेघघनप्रख्यं मृगपक्षिसमाकुलम् ॥ २० ॥
मतङ्गवनमित्येव विश्रुतं रघुनन्दन ।
इह ते भावितात्मानो गुरवो मे महाद्युते ॥ २१ ॥
जुहवाञ्चक्रिरे तीर्थं मन्त्रवन्मन्त्रपूजितम् ।
इयं प्रत्यक्स्थली वेदिर्यत्र ते मे सुसत्कृताः ॥ २२ ॥
पुष्पोपहारं कुर्वन्ति श्रमादुद्वेपिभिः करैः ।
तेषां तपःप्रभावेन पश्याद्यापि रघूद्वह ॥ २३ ॥
द्योतयन्ति दिशः सर्वाः श्रिया वेद्योऽतुलप्रभाः ।
अशक्नुवद्भिस्तैर्गन्तुमुपवासश्रमालसैः ॥ २४ ॥
चिन्तितेऽभ्यागतान् पश्य सहितान् सप्त सागरान् ।
कृताभिषेकैस्तैर्न्यस्ता वल्कलाः पादपेष्विह ॥ २५ ॥
अद्यापि नावशुष्यन्ति प्रदेशे रघुनन्दन ।
देवकार्याणि कुर्वद्भिर्यानीमानि कृतानि वै ॥ २६ ॥
पुष्पैः कुवलयैः सार्धं म्लानत्वं नोपयान्ति वै ।
कृत्स्नं वनमिदं दृष्टं श्रोतव्यं च श्रुतं त्वया ॥ २७ ॥
तदिच्छाम्यभ्यनुज्ञाता त्यक्तुमेतत् कलेवरम् ।
तेषामिच्छाम्यहं गन्तुं समीपं भावितात्मनाम् ॥ २८ ॥
मुनीनामाश्रमो येषामहं च परिचारिणी ।
धर्मिष्ठं तु वचः श्रुत्वा राघवः सहलक्ष्मणः ॥ २९ ॥
प्रहर्षमतुलं लेभे आश्चर्यमिति तत्त्वतः ।
तामुवाच ततो रामः श्रमणीं संशितव्रताम् ॥ ३० ॥
अर्चितोऽहं त्वया भक्त्या गच्छ कामं यथासुखम् ।
इत्युक्ता जटिला वृद्धा चीरकृष्णाजिनाम्बरा ॥ ३१ ॥
तस्मिन्मुहूर्ते शबरी देहं जीर्णं जिहासती ।
अनुज्ञाता तु रामेण हुत्वात्मानं हुताशने ॥ ३२ ॥
ज्वलत्पावसङ्काशा स्वर्गमेव जागम सा ।
दिव्याम्बरधरा तत्र बभूव प्रियदर्शना ॥ ३३ ॥
विराजयन्ती तं देशं विद्युत्सौदामिनी यथा ।
यत्र ते सुकृतात्मानो विहरन्ति महर्षयः ॥ ३४ ॥
तत्पुण्यं शबरीस्थानं जगमात्मसमाधिना ॥ ३५ ॥