मणिं दत्त्वा ततः सीता हनुमन्तमथाब्रवीति ।
अभिज्ञानमभिज्ञातमेतद्रामस्य तत्त्वतः ॥ १ ॥
मणिं तु दृष्ट्वा रामो वै त्रयाणां संस्मरिष्यति ।
वीरो जनन्या मम च राज्ञो दशरथस्य च ॥ २ ॥
स भूयस्त्वं समुत्साहे चोदितो हरिसत्तम ।
अस्मिन् कार्यसमारम्भे प्रचिन्तय यदुत्तरम् ॥ ३ ॥
हनुमन् यत्नमास्थाय दुःखक्षयकरो भव ।
तस्य चिन्तयतो यत्नो दुःखक्षयकरो भवेत् ॥ ४ ॥
स तथेति प्रतिज्ञाय मारुतिर्भीमविक्रमः ।
शिरसाऽऽवन्द्य वैदेहीं गमनायोपचक्रमे ॥ ५ ॥
ज्ञत्वा संप्रस्थितं देवी वानरं मारुतात्मजम् ।
बाष्पगद्गदया वाचा मैथिली वाक्यमब्रवीत् ॥ ६ ॥
कुशलं हनुमन् ब्रूयाः सहितौ रामलक्ष्मणौ ।
सुग्रीवं च सहामात्यं वृद्धान् सर्वांश्च वाररान् ॥ ७ ॥
ब्रूयास्त्वं वानरश्रेष्ठ कुशलं धर्मसंहितम् ।
यथा स च महाबाहुर्मां तारयति राघवः ॥ ८ ॥
अस्माद्दुःखाम्बुसंरोधात्त्वं समाधातुमर्हसि ।
जीवन्तीं मां यथा रामः सम्भावयति कीर्तिमान् ॥ ९ ॥
तत्तथा हनुमन् वाच्यं वाचा धर्ममवाप्नुहि ।
नित्यमुत्साहयुक्ताश्च वाचः श्रुत्वा त्वयेरिताः ॥ १० ॥
वर्धिष्यते दाशरथेः पौरुषं मदवाप्तये ।
मत्सन्देशयुता वाचस्त्वत्तः श्रुत्वैव राघवः ॥ ११ ॥
पराक्रमविधिं वीरो विधिवत् संविधास्यति ।
सीताया वचनं श्रुत्वा हनुमान् मारुतात्मजः ॥ १२ ॥
शिरस्यञ्जलिमाधाय वाक्यमुत्तरब्रवीत् ।
क्षिप्रमेष्यति काकुत्स्थो हर्यृक्षप्रवरैर्वृतः ॥ १३ ॥
यस्ते युधि विजित्यारीन् शोकं व्यपनयिष्यति ।
नहि पश्यामि मर्त्येषु नासुरेषु सुरेषु वा ॥ १४ ॥
यस्तस्य क्षिपतो बाणान् स्थातुमुत्सहतोऽग्रतः ।
अप्यर्कमपि पर्जन्यमपि वैवस्वतं यमम् ॥ १५ ॥
सहि सोढुं रणे शक्तस्तव हेतोर्विशेषतः ।
स हि सागरपर्यन्तां महीं शासितुमीहते ॥ १६ ॥
त्वन्निमित्तो हि रामस्य जयो जनकनन्दिनि ।
तस्य तद्वचनं श्रुत्वा सम्यक् सत्यं सुभाषितम् ॥ १७ ॥
जानकी बहुमेनेऽथ वचनं चेदमब्रवीत् ।
ततस्तं प्रस्थितं सीता वीक्षमाणा पुनः पुनः ॥ १८ ॥
भर्तृस्नेहान्वितं वाक्यं सौहार्दादनुमानयत् ।
यदि वा मन्यसे वीर वसैकाहमरिन्दम ॥ १९ ॥
कस्मिंश्चित् संवृते देशे विश्रान्तः श्वो गमिष्यसि ।
मम चेदल्पभाग्यायाः सान्निध्यात्तव वानर ॥ २० ॥
अस्य शोकस्य महतो मुहूर्तं मोक्षणं भवेत् ।
गते हि हरिशार्दूल पुनरागमनाय तु ॥ २१ ॥
प्राणानामपि सन्देहो मम स्यान्नात्र संशयः ।
तवादर्शनजः शोको भूयो मां परितापयेत् ॥ २२ ॥
दुःखाद्दुःखपरामृष्टां दीपयन्निव वानर ।
अयं च वीर सन्देहस्तिष्ठतीव ममाग्रतः ॥ २३ ॥
सुमहांस्त्वत्सहायेषु हर्यृक्षेषु हरीश्वर ।
कथं नु खलु दुष्पारं तरिष्यन्ति महोदधिम् ॥ २४ ॥
तानि हर्यृक्षसैन्यानि तौ वा नरवरात्मजौ ।
त्रयाणामेव भूतानां सागरस्यास्य लङ्घने ॥ २५ ॥
शक्तिः स्याद्वैनतेयस्य तव वा मारुतस्य वा ।
तदस्मिन् कार्यनिर्योगे वीरैवं दुरतिक्रमे ॥ २६ ॥
किं पश्यसि समाधानं त्वं हि कार्यविदां वरः ।
काममस्य त्वमेवैकः कार्यस्य परिसाधने ॥ २७ ॥
पर्याप्तः परवीरघ्न यशस्यस्ते फलोदयः ।
बलैः समग्रैर्यदि मां रावणं जित्यसंयुगे ॥ २८ ॥
विजयी स्वपुरीं यायात् तत्तु मे स्याद्यशस्करम् ।
शरैस्तु सङ्कुलां कृत्वा लङ्कां परबलार्दनः ॥ २९ ॥
मां येद्यदि काकुत्स्थस्तत्तस्य सदृशं भवेत् ।
तद्यथा तस्य विक्रान्तमनुरूपं महात्मनः ॥ ३० ॥
भवेदाहवशूरस्य तथा त्वमुपपादय ।
तदर्थोपहितं वाक्यं सहितं हेतुसंहितम् ॥ ३१ ॥
निशम्य हनुमान् शेषं वाक्यमुत्तरमब्रवीत् ।
देवि हर्यृक्षसैन्यानामीश्वरः प्लवतां वरः ॥ ३२ ॥
सुग्रीवः सत्त्वसम्पन्नस्तवार्थे कृतनिश्चयः ।
स वानरसहस्राणां कोटीभिरभिसंवृतः ॥ ३३ ॥
क्षिप्रमेष्यति वैदेहि राक्षसानां निबर्हणः ।
तस्य विक्रमसम्पन्नास्सत्त्ववन्तो महाबलाः ॥ ३४ ॥
मनस्सङ्कल्पसंपाता निदेशे हरयः स्थिताः ।
येषां नोपरि नाधस्तान्न तिर्यक् सज्जते गतिः ॥ ३५ ॥
न च कर्मसु सीदन्ति महत्स्वमिततेजसः ।
असकृत् तैर्महोत्साहैः ससागरधराधरा ॥ ३६ ॥
प्रदक्षिणीकृता भूमिर्वायुमार्गानुसारिभिः ।
मद्विशिष्टाश्च तुल्याश्च सन्ति तत्र वनौकसः ॥ ३७ ॥
मत्तः प्रत्यवरः कश्चिन्नास्ति सुग्रीवसन्निधौ ।
अहं तावदिह प्राप्तः किं पुनस्ते महाबलाः ॥ ३८ ॥
नहि प्रकृष्टाः प्रेष्यन्ते प्रेष्यन्ते हीतरे जनाः ।
तदलं परितापेन देवि शोको व्यपैतु ते ॥ ३९ ॥
एकोत्पातेन ते लङ्कामेष्यन्ति हरियूथपाः ।
मम पृष्ठगतौ तौ च चन्द्रसूर्याविवोदितौ ॥ ४० ॥
त्वत्सकाशं महासत्त्वौ नृसिंहावागमिष्यतः ।
तौ हि वीरौ नरवरौ सहितौ रामलक्ष्मणौ ॥ ४१ ॥
आगम्य नगरीं लङ्कां सायकैर्विधमिष्यतः ।
सगणं रावणं हत्वा राघवो रघुनन्दनः ॥ ४२ ॥
त्वामादाय वरारोहे स्वपुरं प्रतियास्यति ।
तदाश्वसिहि भद्रं ते भव त्वं कालकाङ्क्षिणी ॥ ४३ ॥
नचिराद्द्रक्ष्यसे रामं प्रज्वलन्तिमिवानलम् ।
निहते राक्षसेन्द्रेऽस्मिन् सपुत्रामात्यबान्धवे ॥ ४४ ॥
त्वं समेष्यसि रामेण शशाङ्केनेव रोहिणी ।
क्षिप्रं त्वं देवि शोकस्य पारं यास्यसि मैथिलि ॥ ४५ ॥
रावणं चैव रामेण निहतं द्रक्ष्यसेऽचिरात् ।
एवमाश्वास्य वैदेहीं हनुमान् मारुतात्मजः ॥ ४६ ॥
गमनाय मतिं कृत्वा वैदेहीं पुनरब्रवीत् ।
तमरिघ्नं कृतात्मानं क्षिप्रं द्रक्ष्यसि राघवम् ॥ ४७ ॥
लक्ष्मणं च धनुष्पाणिं लङ्काद्वारमुपस्थितम्* ।
नखदंष्ट्रायुधान् वीरान् सिंहशार्दूलविक्रमान् ॥ ४८ ॥
वानरान् वारणेन्द्राभान् क्षिप्र द्रक्ष्यसि सङ्गतान् ।
शैलाम्बुदनिकाशानां लङ्कामलयसानुषु ॥ ४९ ॥
नर्दतां कपिमुख्यानामार्ये यूथान्यनेकशः ।
स तु मर्मणि घोरेण ताडितो मन्मथेषुणा ॥ ५० ॥
न शर्म लभते रामः सिंहार्दित इव द्विपः ।
मा रुदो देवि शोकेन मा भूत् ते मनसोऽप्रियम् ॥ ५१ ॥
शचीव पत्या शक्रेण भर्त्रा नाथवती ह्यसि ।
रामाद् विशिष्टः कोऽन्योऽस्ति कश्चित् सौमित्रिणा समः ॥ ५२ ॥
अग्निमारुतकल्पौ तौ भ्रातरौ तव संश्रयौ ।
नास्मिंश्चिरं वत्स्यसि देवि देशे रक्षोगणैरध्युषितेऽतिरौद्रे ॥ ५३ ॥
न ते चिरादागमनं प्रियस्य क्षमस्व मत्सङ्गमकालमात्रम् ॥ ५४ ॥