अञ्जलिं प्राङ्मुखः कृत्वा प्रतिशिश्ये महोदधेः ।
बाहुं भुजगभोगाभमुपधायारिसूदनः ॥ १ ॥
जातरूपमयैश्चैव भूषणैर्भूषितं पुरा ।
वरकाञ्चनकेयूरमुक्ताप्रवरभूषणैः ॥ २ ॥
भुजैः परमनारीणामभिमृष्टमनेकधा ।
चन्दनागरुभिश्चैव पुरस्तादधिवासितम् ॥ ३ ॥
बालसूर्यप्रतीकाशैश्चन्दनैरुपशोभितम् ।
शयने चोत्तमाङ्गेन सीतायाः शोभितं पुरा ॥ ४ ॥
तक्षकस्येव सम्भोगं गङ्गाजलनिषेवितम् ।
संयुगे युगसङ्काशं शत्रूणां शोकवर्द्धनम् ॥ ५ ॥
सुहृदानन्दनं दीर्घं सागरान्तव्यपाश्रयम् ।
अस्यता च पुनः सव्यं ज्याघातविगतत्वचम् ॥ ६ ॥
दक्षिणो दक्षिणं बाहुं महापरिघसन्निभम् ।
गोसहस्रप्रदातारमुपधाय महद्भुजम् ॥ ७ ॥
अद्य मे मरणं वाऽथ तरणं सागरस्य वा ।
इति रामो मतिं कृत्वा महाबाहुर्महोदधिम् ॥ ८ ॥
अधिशिश्ये स विधिवत् प्रयतो नियतो मुनिः ।
तस्य रामस्य सुप्तस्य कुशास्तीर्णे महीतले ॥ ९ ॥
नियमादप्रमत्तस्य निशास्तिस्रोऽतिचक्रमुः ।
स त्रिरात्रोषितस्तत्र नयज्ञो धर्मवत्सलः ॥ १० ॥
उपासत तदा रामः सागरं सरितां पतिम् ।
न च दर्शयते मन्दस्तदा रामस्य सागरः ॥ ११ ॥
प्रयतेनापि रामेण यथार्हमभिपूजितः ।
समुद्रस्य ततः क्रुद्धो रामो रक्तान्तलोचनः ॥ १२ ॥
समीपस्थमुवाचेदं लक्ष्मणं शुभलक्षणम् ।
अवलेपः समुद्रस्य न दर्शयति यत्स्वयम् ॥ १३ ॥
प्रशमश्च क्षमा चैव आर्जवं प्रियवादिता ।
असामर्थ्यं फलन्त्येते निर्गुणेषु सतां गुणाः ॥ १४ ॥
आत्मप्रशंसिनं दुष्टं धृष्टं विपरिधावकम् ।
सर्वत्रोत्सृष्टदण्डं च लोकः सत्कुरुते नरम् ॥ १५ ॥
न साम्ना शक्यते कीर्तिर्न साम्ना शक्यते यशः ।
प्राप्तुं लक्ष्मण लोकेऽस्मिन् जयो वा रणमूर्द्धनि ॥ १६ ॥
अद्य मद्बाणनिर्भिन्नैर्मकरैर्मकरालयम् ।
निरुद्धतोयं सौमित्रे प्लवद्भिः पश्य सर्वतः ॥ १७ ॥
महाभोगानि मत्स्यानां करिणां च करानिह ।
भोगिनां पश्य नागानां मया छिन्नानि लक्ष्मण ॥ १८ ॥
सशङ्खशुक्तिकाजालं समीनमकरं शरैः ।
अद्य युद्धेन महता समुद्रं परिशोषये ॥ १९ ॥
क्षमया हि समायुक्तं मामयं मकरालयः ।
असमर्थं विजानाति धिक् क्षमामीदृशे जने ॥ २० ॥
न दर्शयति साम्ना मे सागरो रूपमात्मनः ।
चापमानय सौमित्रे शरांश्चाशीविषोपमान् ॥ २१ ॥
सागरं शोषयिष्यामि पद्भ्यां यान्तु प्लवङ्गमाः ।
अद्याक्षोभ्यमपि क्रुद्धः क्षोभयिष्यामि सागरम् ॥ २२ ॥
वेलासु कृतमर्यादं सहसोर्मिसमाकुलम् ।
निर्मर्यादं करिष्यामि सायकैर्वरुणालयम् ॥ २३ ॥
महार्णवं क्षोभयिष्ये महादानवसङ्कुलम् ।
एवमुक्त्वा धनुष्पाणिः क्रोधविस्फारितेक्षणः ॥ २४ ॥
बभूव रामो दुर्द्धर्षो युगान्ताग्निरिव ज्वलन् ।
सम्पीड्य च धनुर्घोरं कम्पयित्वा शरैर्जगत् ॥ २५ ॥
मुमोच विशिखानुग्रान् वज्रानिव शतक्रतुः ।
ते ज्वलन्तो महावेगास्तेजसा सायकोत्तमाः ॥ २६ ॥
प्रविशन्ति समुद्रस्य सलिलं त्रस्तपन्नगम् ।
तोयवेगः समुद्रस्य सनक्रमकरो महान् ॥ २७ ॥
सम्बभूव महाघोरः समारुतरवस्तदा ।
महोर्मिमालाविततः शङ्खशुक्तिसमावृतः ॥ २८ ॥
सधूमपरिवृत्तोर्मिः सहसाऽऽसीन्महोदधिः ।
व्यथिताः पन्नगाश्चासन् दीप्तास्या दीप्तलोचनाः ॥ २९ ॥
दानवाश्च महावीर्याः पातालतलवासिनः ।
ऊर्मयः सिन्धुराजस्य सनक्रमकरास्तदा ॥ ३० ॥
बिन्ध्यमन्दरसङ्काशाः समुत्पेतुः सहस्रशः ।
आघूर्णिततरङ्गौघः सम्भ्रान्तोरगराक्षसः ॥ ३१ ॥
उद्वर्तितमहाग्राहः संवृत्तः सलिलाशयः ।
ततस्तु तं राघवमुग्रवेगं प्रकर्षमाणं धनुरप्रमेयम् ॥ ३२ ॥
सौमित्रिरुत्पत्य समुच्छ्वसन्तं मा मेति चोक्त्वा धनुराललम्बे ॥ ३३ ॥