तानि तानि सहस्राणि सारोहाणां च वाजिनाम् ।
रथानां त्वग्निवर्णानां सध्वजानां सहस्रशः ॥ १ ॥
राक्षसानां सहस्राणि गदापरिघयोधिनाम् ।
काञ्चनध्वजचित्राणां शूराणां कामरूपिणाम् ॥ २ ॥
निहतानि शरैस्तीक्ष्णैस्तप्तकाञ्चनभूषणैः ।
रावणेन प्रयुक्तानि रामेणाक्लिष्टकर्मणा ॥ ३ ॥
दृष्ट्वा श्रुत्वा च सम्भ्रान्ता हतशेषा निशाचराः ।
राक्षसीश्च समागम्य दीनाश्चिन्तापरिप्लुताः ॥ ४ ॥
विधवा हतपुत्राश्च क्रोशन्त्यो हतबान्धवाः ।
राक्षस्यः सह सङ्गम्य दुःखार्ताः पर्यदेवयन् ॥ ५ ॥
आससाद वने रामं कन्दर्पमिव रूपिणम् ।
सुकुमारं महासत्त्वं सर्वभूतहिते रतम् ॥ ६ ॥
तं दृष्ट्वा लोकनिन्द्या सा हीनरूपा प्रकामिता ।
कथं सर्वगुणैर्हीना गुणवन्तं महौजसम् ॥ ७ ॥
सुमुखं दुर्मुखी रामं कामयामास राक्षसी ।
जनस्यास्याल्पभाग्यत्वाद्वलिनी श्वेतमूर्धजा ॥ ८ ॥
अकार्यमपहास्यं च सर्वलोकविगर्हितम् ।
राक्षसानां विनाशाय दूषणस्य खरस्य च ॥ ९ ॥
चकाराप्रतिरूपा सा राघवस्य प्रधर्षणम् ।
तन्निमित्तमिदं वैरं रावणेन कृतं महत् ॥ १० ॥
वधाय सीता साऽऽनीता दशग्रीवेण रक्षसा ।
न च सीतां दशग्रीवः प्राप्नोति जनकात्मजाम् ॥ ११ ॥
बद्धं बलवता वैरमक्षयं राघवेण च ।
वैदेहीं प्रार्थयानं तं विराधं प्रेक्ष्य राक्षसम् ॥ १२ ॥
हतमेकेन रामेण पर्याप्तं तन्निदर्शनम् ।
चतुर्दश सहस्राणि रक्षसां भीमकर्मणाम् ॥ १३ ॥
निहतानि जनस्थाने शरैरग्निशिखोपमैः ।
खरश्च निहतः सङ्ख्ये दूषणस्त्रिशिरास्तथा ॥ १४ ॥
शरैरादित्यसङ्काशैः पर्याप्तं तन्निदर्शनम् ।
हतो योजनबाहुश्च कबन्धो रुधिराशनः ॥ १५ ॥
क्रोधान्नादं नदन् सोऽथ पर्याप्तं तन्निदर्शनम् ।
जघान बलिनं रामः सहस्रनयनात्मजम् ॥ १६ ॥
वालिनं मेरुसङ्काशं पर्याप्तं तन्निदर्शनम् ।
ऋष्यमूके वसन् शैले दीनो भग्नमनोरथः ॥ १७ ॥
सुग्रीवः स्थापितो राज्ये पर्याप्तं तन्निदर्शनम् ।
धर्मार्थसहितं वाक्यं सर्वेषां रक्षसां हितम् ॥ १८ ॥
युक्तं विभीषणेनोक्तं मोहात्तस्य न रोचते ।
विभीषणवचः कुर्याद्यदि स्म धनदानुजः ॥ १९ ॥
श्मशानभूता दुःखार्ता नेयं लङ्का पुरी भवेत् ।
अतिकायं च दुर्धर्षं लक्ष्मणेन हतं पुनः ॥ २० ॥
प्रियं चेन्द्रजितं पुत्रं रावणो नावबुध्यते ।
मम पुत्रो मम भ्राता मम भर्ता रणे हतः ॥ २१ ॥
इत्येवं श्रूयते शब्दो राक्षसानां कुले कुले ।
रथाश्चाश्वाश्च नागाश्च हताः शतसहस्रशः ॥ २२ ॥
रणे रामेण शूरेण राक्षसाश्च पदातयः ।
रुद्रो वा यदि वा विष्णुर्महेन्द्रो वा शतक्रतुः ॥ २३ ॥
हन्ति नो रामरूपेण यदि वा स्वयमन्तकः ।
हतप्रवीरा रामेण निराशा जीविते वयम् ॥ २४ ॥
अपश्यन्तो भयस्यान्तमनाथा विलपामहे ।
रामहस्ताद्दशग्रीवः शूरो दत्तमहावरः ॥ २५ ॥
इदं भयं महाघोरमुत्पन्नं नावबुध्यते ।
न देवा न च गन्धर्वा न पिशाचा न राक्षसाः ॥ २६ ॥
उपसृष्टं परित्रातुं शक्ता रामेण संयुगे ।
उत्पाताश्चापि दृश्यन्ते रावणस्य रणे रणे ॥ २७ ॥
कथयिष्यन्ति रामेण रावणस्य निबर्हणम् ।
पितामहेन प्रीतेन देवदानवराक्षसैः ॥ २८ ॥
रावणस्याभयं दत्तं मानुषेभ्यो न याचितम् ।
तदिदं मानुषं मन्ये प्राप्तं निस्संशयं भयम् ॥ २९ ॥
जीवितान्तकरं घोरं रक्षसां रावणस्य च ।
पीड्यमानास्तु बलिना वरदानेन रक्षसा ॥ ३० ॥
दीप्तैस्तपोभिर्विबुधाः पितामहमपूजयन् ।
देवतानां हितार्थाय महात्मा वै पितामहः ॥ ३१ ॥
उवाच देवताः सर्वा इदं तुष्टो महद्वचः ।
अद्यप्रभृति लोकांस्त्रीन् सर्वे दानवराक्षसाः ॥ ३२ ॥
भयेन प्रावृता नित्यं विचरिष्यन्ति शाश्वतम् ।
दैवतैस्तु समागम्य सर्वैश्चेन्द्रपुरोगमैः ॥ ३३ ॥
वृषध्वजस्त्रिपुरहा महादेवः प्रसादितः ।
प्रसन्नस्तु महादेवो देवानेतद्वचोऽब्रवीत् ॥ ३४ ॥
उत्पत्स्यति हितार्थं वो नारी रक्षःक्षयावहा ।
एषा देवैः प्रयुक्ता तु क्षुद्यथा दानवान् पुरा ॥ ३५ ॥
भक्षयिष्यति नः सीता राक्षसघ्नी सरावणान् ।
रावणस्यापनीतेन दुर्विनीतस्य दुर्मतेः ॥ ३६ ॥
अयं निष्ठानको घोरः शोकेन समभिप्लुतः ।
तं न पश्यामहे लोके यो नः शरणदो भवेत् ॥ ३७ ॥
राघवेणोपसृष्टानां कालेनेव युगक्षये ।
नास्ति नः शरणं कश्चिद्भये महति तिष्ठताम् ॥ ३८ ॥
दवाग्निवेष्टितानां हि करेणूनां यथा वने ।
प्राप्तकालं कृतं तेन पौलस्त्येन महात्मना ॥ ३९ ॥
यत एव भयं दृष्टं तमेव शरणं गतः ।
इतीव सर्वा रजनीचरस्त्रियः परस्परं सम्परिरभ्य बाहुभिः ॥ ४० ॥
विषेदुरार्ता भयभारपीडिता विनेदुरुच्चैश्च तदा सुदारुणम् ॥ ४१ ॥